Kalendarz
pn |
wt |
sr |
cz |
pt |
so |
nd |
01 |
02 |
03 |
04 |
05 |
06 |
07 |
08 |
09 |
10 |
11 |
12 |
13 |
14 |
15 |
16
|
17 |
18 |
19 |
20 |
21 |
22 |
23 |
24 |
25 |
26 |
27 |
28 |
29 |
30 |
31 |
01 |
02 |
03 |
04 |
Najnowsze wpisy, strona 9
Z "wakacji" wróciłam już jakiś czas temu, mimo to na blogach jestem obecnie bardzo rzadkim gościem i do tego "milczącym". Odzwyczaiłam się od pisania. Składanie myśli słowa i słów w zdania nigdy nie było moją mocną stroną, ale zwykle jakoś się udawało. A teraz? Siedzę z drugim kubkiem parującej herbaty po lewej stronie (drugim, bo zawartość pierwszego została spłukana w toalecie... nie popełnijcie mojego błędu i nie dajcie się nabrać na kolorowe, kuszące reklamy ziołowo-owocowych herbatek Liptona!), kursor miga, a tekstu w edytorze od dłuższego czasu nie przybywa. Napisałam już CV (zamierzam bowiem zmienić pracę... chyba mogę o tym wspomnieć, bo mam nadzieję, że moja obecna szefowa tu nie zagląda) i e-mail do znajomej - a notki jak było, tak nie ma.
Kiedyś było inaczej. Początki blogowania były, jak chyba u każdego, wyjątkowo płodnym okresem, podczas którego notki pojawiały się niemalże codziennie. Po jakimś czasie częstotliwość pisania zmalała, ostatnio wręcz zanikła. Standard?
Zwykle pisałam tutaj kiedy było mi źle i chciałam sobie coś poukładać. Teraz właśnie dobrze nie jest, ale również nie jestem w stanie o tym opowiedzieć. Jeszcze za wcześnie, by wyciągnąć jakieś wnioski.
Dramatyzuję? Możliwe. Może nawet niepotrzebnie. Ale nie potrafię sobie z tym wszystkim poradzić. Jeszcze długo nie.
Czy nie dziwi cię
mądra niedoskonałość
przypadek starannie przygotowany
czy nie zastanawia cię
serce nieustanne
samotność która o nic nie prosi i niczego nie obiecuje
mrówka, co może przenieść
wierzby gajowiec żółty i przebiśniegi
miłość co pojawia się bez naszej wiedzy
zielony malachit co barwi powietrze
spojrzenie z nieoczekiwanej strony
kropla mleka co na tle czarnym staje się niebieska
łzy podobno osobiste a zawsze ogólne
wiara starsza od najstarszych pojęć o Bogu
niepokój dobroci
opieka drzew
przyjaźń zwierząt
zwątpienie podjęte z ufnością
radość głuchoniema
prawda nareszcie prawdziwa nie posiekana na kawałki
czy umiesz przestać pisać
żeby zacząć czytać?
Od kilku dni Sebastian nie zwraca się do mnie inaczej niż "pani magister".
Teraz wakacje. Należą mi się :)
S. - permanentnie wkurzony z związku z jakimiś zawirowaniami w firmie, w której pracuje - stał się kompletnie nie do zniesienia. Próbuję nie dać wyprowadzić się z równowagi, ale to nie jest łatwe. W rezultacie starcia zdarzają nam się coraz częściej. Chwilowo nie potrafimy ze sobą tak zwyczajnie porozmawiać i brakuje mi tego. Mam przy tym wrażenie, że już tylko mi zależy na tym, by było dobrze.
*
Impreza w akademiku - w roli osoby towarzyszącej niezastąpiona M., tym razem snująca dramatyczną opowieść o tym, jak jedna z bohaterek jej ulubionego serialu została zgwałcona podczas pobytu w akademiku właśnie. Choć temat wybitnie niewesoły, to ze śmiechem obiecujemy sobie wzajemną ochronę.
*
Ta sama impreza powoli się rozkręca, tymczasem ja wraz z nowopoznanym D. dyskutuję głównie na temat poezji, która - choć nigdy mnie jakoś szczególnie nie interesowała (chyba, że poezją nazwiemy teksty moich ulubionych utworów) - teraz fascynuje. Rozmówca trochę też.
*
Kolejne dni i kolejne rozmowy, teraz już praktycznie o wszystkim. Takie same marzenia, podobne plany na przyszłość. Znamy się zaledwie kilka dni, a tak dobrze czujemy się we własnym towarzystwie. Po prostu bratnia dusza.
*
M. rzuca we mnie miesięcznikiem z artykułem na temat tzw. "zdrady emocjonalnej".
---
Chciałabym umieć to wszystko sobie poukładać. Przywrócić właściwe proporcje i priorytety. Bo to "carpe diem" to jednak przereklamowane jest.