Kalendarz
pn |
wt |
sr |
cz |
pt |
so |
nd |
26 |
27 |
28 |
29 |
30 |
31 |
01 |
02 |
03 |
04 |
05 |
06 |
07 |
08 |
09 |
10 |
11
|
12 |
13
|
14
|
15
|
16 |
17 |
18 |
19 |
20 |
21 |
22 |
23 |
24 |
25 |
26 |
27 |
28 |
29 |
Archiwum luty 2004, strona 2
Jak było? W porządku. Rozmowy na tematy o których nie mam pojęcia (ale lubię się dowiadywać nowych rzeczy, zwłaszcza jeżeli informacje ich dotyczące wypowiadane są miłym dla ucha męskim głosem), jak i na te, na które zdanie mam od dawna wyrobione i gotowa jestem go bronić niczym lwica swych młodych (i w dalszym ciągu utrzymuję, że hip hop nie jest najambitniejszym stylem muzycznym - a już na pewno nie takim, który mi najbardziej odpowiada). Poza tym śmiałam się naprawdę szczerze, po raz pierwszy od kilku dni – tego mi było trzeba. Ogólnie: miało być fajnie i było, nawet bardzo. I przynajmniej na chwile mogłam zapomnieć o tym, co znaczy "asekuracja". Można to interpretować w dowolny, niekoniecznie właściwy sposób. Ani słowa więcej.
A teraz pędzę na program Kuby Wojewódzkiego - postanowiłam bowiem doskonalić swój cynizm i złośliwość, a pan Kuba pod tym względem najlepiej nadaje się na mojego guru (wspominałam już, że go uwielbiam?). Do zobaczenia.
Doskwierający brak planów na wieczór... rada na to? Proste. Wystarczy odpalić gadu-gadu. I od słowa do słowa plan się znajduje - drugie oficjalne spotkanie z kolegą z miasta O., oczywiście na stopie koleżeńskiej, żadne walentynkowe randki - ani ja nie mam ochoty na romantyczne (i nie tylko) uniesienia z nikim innym... ani on, aktualnie w trakcie zbierania się po ostatnim związku. Czyli jak już ustaliliśmy - zapowiada się wzajemne pocieszanie i niekoniecznie zgodne z prawą zapewnienia, że będzie dobrze. Fajnie będzie.
Napisałam szybko notkę i jeszcze szybciej ją skasowałam. Chwilę po tym próbowałam ją odtworzyć, ale oczywiście nic mi z tego nie wyszło. Zresztą, tak czy inaczej zostałoby z niej tylko jedno zdanie: niech mnie ktoś przytuli.
Mogę nawet jeszcze dodać grzeczne "proszę".
Bywają życia, jak artykuły literackie w periodykach i czasopismach, wspaniałe na pierwszej stronie, lecz z ogonami ciągnącymi się wstydliwie gdzieś na stronach trzydziestych, wśród ogłoszeń i reklam pasty do zębów.